Farklı İrreversibl Hidrokolloid Ölçü Materyallerinin Zamana Bağlı Boyutsal Değişimlerinin Karşılaştırılması

Amaç: İrriversibl-hidrokolloid ölçü materyallerinin, firmaların belirttiği bekleme zamanlarının, model netliğini ve ölçünün boyutsal stabilitesini etkileyip etkilemediğinin araştırılmasıdır. Gereç ve Yöntemler: İki aljinat ölçü materyali Hydrocolor 5 (Zhermack), Colorchange (Cavex) ve 1 polivinilsiloksan ölçü materyali (kontrol) kullanıldı. Her materyal için paslanmaz çelikten ana modelden 50 ölçü alındı. Ölçü materyalleri hemen alçısı dökülen ve 1, 2, 3, 5 gün sonra alçısı dökülen gruplar oluşturuldu (n=10). Modellerden dijital kaliper ile ölçümler yapılarak ölçü materyallerinin boyutsal stabiliteleri karşılaştırıldı. Data tek yönlü ANOVA, Bonferroni ve t testleri ile istatistiksel olarak analiz edildi. Bulgular: Boyutsal stabiliteyi açısından materyal-zaman etkileşimi anlamlı bulundu (p=0.007). 1. gün, Affinis-DCode – Hydracolor (p=0.015) ve Affinis-DCode – Cavex (p=0.011) arasındaki fark anlamlı; Hydracolor - Cavex arasındaki fark istatistiksel anlamsızdır. 5. gün, Affinis-DCode – Hydracolor (p=0.012), Affinis-DCode – Cavex (p<0.001) ve Hydracolor – Cavex (p<0.001) ölçü maddeleri arasında fark anlamlı bulundu. Hydrocolor (p=0.189) ve Affinis-DCode (p=0.436) için boyutsal değişim istatistiksel olarak anlamsız iken, Cavex 2. ve 5. gün değerlerinde boyutsal değişim anlamlı düzeyde artmıştır. (p=0.003). Bağımsız iki grup t testi ile yapılan değerlendirmede ise başlangıç da gruplar arası fark yok iken 1. 2. 3. ve 5. günlerde farklar istatistiksel olarak anlamlıdır. Sonuç: Başlangıçta irreversibl-hidrokolloid ölçü maddeleri benzer davranış gösterse de, 5. Gün değerlendirmelerinde Cavex en fazla boyutsal değişime uğradı. Farklı marka ve bekleme zamanları irreversibl-hidrokolloid ölçü materyallerinin boyutsal stabilitesini etkilemektedir. Klinik açıdan en doğru yaklaşım, alınan ölçülerden en kısa sürede model eldesinin yapılması boyutsal değişimi minimum seviyede tutacaktır

Stress Distribution on Various Implant-Retained Bar Overdentures.

The purpose of this study was to evaluate the effects of various fabrication techniques and materials used in implant-supported mandibular overdentures with a Hader bar attachment over added stress distribution. Three-dimensional geometric solid models, consisting of two implants (3.3 mm × 12 mm) placed at the bone level on both mandibular canine regions and a Hader bar structure, were prepared. Model 1 simulated a bar retentive system made from Titanium Grade 5 material by Computer Numerical Control (CNC) milling technique without using any converting adapter/multi-unit element on the implants, while Model 2 simulated the same configuration, but with converting adapters on the implants. Model 3 simulated a bar retentive system made from Cobalt-Chromium material, made by using conventional casting technique with converting adapters on the implants. Static loads of 100 Newton were applied on test models from horizontal, vertical and oblique directions. ANSYS R15.0 Workbench Software was used to compare Von Mises stress distribution and minimum/maximum principal stress values, and the results were evaluated by using Finite Element Analysis method. As a result, the highest stress distribution values under static loading in three different directions were obtained in Model 1. Stress was observed intensely around the necks of the implants and the surrounding cortical bone areas in all models. In scope of the results obtained, using converting adapters on implants has been considered to decrease transmission of forces onto implants and surrounding bone structures, thus providing a better stress distribution. It has also been observed that the type of material used for bar fabrication has no significant influence on stress values in those models where converting adapters were used

Stress Distribution on Various Implant-Retained Bar Overdentures

The purpose of this study was to evaluate the effects of various fabrication techniques and materials used in implant-supported mandibular overdentures with a Hader bar attachment over added stress distribution. Three-dimensional geometric solid models, consisting of two implants (3.3 mm × 12 mm) placed at the bone level on both mandibular canine regions and a Hader bar structure, were prepared. Model 1 simulated a bar retentive system made from Titanium Grade 5 material by Computer Numerical Control (CNC) milling technique without using any converting adapter/multi-unit element on the implants, while Model 2 simulated the same configuration, but with converting adapters on the implants. Model 3 simulated a bar retentive system made from Cobalt-Chromium material, made by using conventional casting technique with converting adapters on the implants. Static loads of 100 Newton were applied on test models from horizontal, vertical and oblique directions. ANSYS R15.0 Workbench Software was used to compare Von Mises stress distribution and minimum/maximum principal stress values, and the results were evaluated by using Finite Element Analysis method. As a result, the highest stress distribution values under static loading in three different directions were obtained in Model 1. Stress was observed intensely around the necks of the implants and the surrounding cortical bone areas in all models. In scope of the results obtained, using converting adapters on implants has been considered to decrease transmission of forces onto implants and surrounding bone structures, thus providing a better stress distribution. It has also been observed that the type of material used for bar fabrication has no significant influence on stress values in those models where converting adapters were used

KULAK ÜZERİNDEKİ İŞİTME CİHAZI İÇİN KİŞİYE ÖZEL İMAL EDİLEN ARA PARÇA: BİR TEKNİK RAPOR [Individually Fabricated Transfer Device for Hearing Aid on Ear: A Technical Report]

ÖZET Bu klinik çalışmaya ait teknik rapor, işitme cihazını kulak üstünde taşımaya yardımcı olabilecek bireysel bir transfer ara parçanın farklı bir yaklaşım ile üretim metodunu ve uygulamasını tarif etmektir. ABSTRACT This clinical report has explained manufacture procedure and application of a individual auditory inserts which can help to carry the hearing device with different approach

Elektrokimyasal metodla anodize edilmiş bireysel abutmentlerin siman bağlantılarının karşılaştırmalı araştırılması

INTRODUCTION: The purpose of this study was evaluation of tensile strengths of 3 different p rovisional luting methods on titanium blocks. METHODS: 64 titanium blocks of 5 mm height and 10 mm width were produced. Group 1 were electro chemically anodizated, group 2 electro chemically anodizated and roughened, group 3 were just roughtened, and group 4 were not processed (control group). Total sample number was 64 (n=16 x4) and 32 pairs of the blocks luted with Resin Cement, Polycarboxylate Cement, Glass Ionomer Cement and tested their tensile strengths. Tensile strengths were measured in a universal testing machine at a crosshead speed of 0.5 mm/ min and recorded the fracture load (Newton). Strength values were calculated and statistically analyzed by IBM SPSS v25 Kruskal- Wallis. RESULTS: Group 2 which exhibited the highest tensile strength ( 56.33 N ± 8.33) and while the group 4 showed the lowest tensile strength (7.75 N ± 2.22) compared to other groups (p ? 0.05 ). These two groups compared with each other and was a statistically significant between these groups 2 and 4. DISCUSSION AND CONCLUSION: The results confirmed the study hypothesis, showing a positive relation between the tensile strength values and the material properties anodizated.Among the materials tested, resin cement showed the highest tensile bond strentgh, followed by glass ionomer cement, while polycarboxylate cement showed the lowest tensile bond strength value.GİRİŞ ve AMAÇ: Bu çalışmanın amacı; 4 farklı yüzey özelliğine sahip titanyum blokların 3 değişik siman kullanılarak yapıştırılması ve gerilme dayanımlarının ölçülmesi ve karşılaştırılmasıdır. YÖNTEM ve GEREÇLER: 5 mm boyunda 10 mm genişliğinde 64 adet titanyum blok üretildi. Grup 1 elektrokimyasal metod ile anodize olup parlak yüzey edildi, grup 2 anodize edilmiş mat yüzey, grup 3 anodizasyon uygulanmaksızın mat yüzeylerden oluşturuldu, grup 4 ise kontrol grubu olarak belirlenip herhangi bir yüzey işlemi yapılmadı. Bu gruplar rezin siman, polikarboksilat siman ve cam iyonomer simanlarla çiftler halinde yapıştırıldı. Tensile test cihazı yardımıyla 0.5 mm/ dk hız ile çekilip sonuçlar Newton cinsinden kaydedildi. Elde edilen değerler ise Kruskal- Wallis yöntemi ile istatistiksel olarak incelendi. BULGULAR: Grup 2’ye ait örnekler en yüksek gerilme dayanımını (56.33N ± 8.33)gösterirken, grup 4 ise en düşük gerilme dayanımını (7.75 N± 2.22) gösterdi (p? 0.05). Bu iki grubun değerleri arasındaki fark anlamlı bulundu. TARTIŞMA ve SONUÇ: Çalışmanın limitleri dahilinde; elektrokimyasal anodizasyon yüzey işlemi çekme dayanımını artırmıştır. Kullanılan materyallerde ise rezin siman en yüksek çekme bağ dayanımını göstermiş, arkasından cam iyonomer siman takip edecek şekilde en az çekme bağ dayanımını gösteren de polikarboksilat siman olmuştur

Adhesion potential of relining materials to polyamide and PMMA-based denture base materials: effect of surface conditioning methods

This study evaluated the bond strength of relining materials to different denture base materials polyamide and polymethylmethacrylate denture base materials after various surface conditioning methods. Denture base resin specimens (N = 128; n = 8 per group) (10 × 10 × 2.5 mm3) were fabricated out of injection-moulded thermoplastic polyamide resin (POL) (Deflex) and heat-polymerized polymethylmethacrylate (PMMA, Dura Dent) (HC). The specimens were randomly divided into 4 main groups according to different surface conditioning methods: (a) No conditioning, control (C), (b) grinding with green stone (G), (c) application of primer (V), (d) silica coating with Al2O3 particles coated with SiO2 (Rocatec) (R). Half of the specimens in each group received auto-polymerized hard relining resin (GC, GC Reline Hard) and the other half PMMA based relining resin (SC, Dura Dent). After thermocycling (×5000), the bonded specimens were tested under tensile forces (0.5 mm/min). Data (MPa) were analyzed using Mann–Whitney U and Kruskal–Wallis tests (alpha = 0.05). Bond strength of relining resins were significantly higher to PMMA than to POL, regardless of the conditioning method (p < 0.05). While R positively affected the bond strength results (p < 0.05) (4.99 ± 1.65–3.27 ± 1.31), application V or G did not show significant effect to POL-relining resin adhesion. After R conditioning, bond strength values were significantly higher in HC-GC group (7.48 ± 2.32) than POL-GC group (3.27 ± 1.31) (p < 0.05). Adhesion of auto-polymerized relining materials to thermoplastic polyamide or polymethylmethacrylate denture resins could be improved after surface conditioning with silica-coating

Protez Temizleyici Solüsyonların Hassas Tutuculu Hareketli Protezlerin Tutucu Lastik Kısımlarının Sertlikleri Üzerine Etkilerinin Araştırılması

Bu çalışmanın amacı, farklı protez temizleyici solüsyonlarının, hastalarda sıklıkla kullanılan hassas bağlantılı sistemlerin lastiğinin sertliği üzerine etkilerinin incelenmesidir.Hassas tutuculu hareketli protezlerin tutucu lastik kısımları 8 er adetten 4 ayrı gruba ayrılıp her bir grup farklı solüsyonlarda 3 aylık klinik kullanıma denk gelecek şekilde solüsyonlarda bekletildi: yapay tükürük (kontrol), corega temizleme-tableti, 5.25% sodyum hipoklorit (NaOCl, 1:10 seyreltme), aktident temizleme-tableti. Bekletme süresi 8 saat/gün solüsyon, 16 saat/gün tükürük olmak üzere ölçümler 0, 1,7, 21 ve 90. günlerde yapıldı. Bundan sonra her biri için sertlik kaybını test etmek için Shore D Durometer (Milton Trading Co) testi uygulandı. Sonuçlar istatistiksel olarak değerlendirildi.4 farklı solüsyonda bekletilen hassas tutucu lastiklerinin sertlik testi sonuçlarına göre, kullanılan solüsyonlar arasında istatistiksel olarak anlamlı fark bulunmadı. (p>0,05) Verilere göre 0. gün ile 1.-7.-21. -90. günler arasındaki fark anlamlı bulunmuştur. (p0,05)Protetik Hassas tutucu lastiklerini dental solüsyonlarda bekletmekle kontrol grubu olan yapay tükürükte bekletmek arasında 3 aylık klinik kullanıma denk gelen süre içinde kimyasal ve fiziksel özellikler bakımından istatiksel olarak anlamlı bir fark yoktur. Fakat 3 aylık süreçte tüm grupların sertlikleri azalmıştır